Αντιστέκονται στο χρόνο τα θερινά σινεμά

Ξεχωριστές στιγμές στη μνήμη πολλών ανθρώπων «ξυπνούν» οι θερινοί κινηματογράφοι, που λειτουργούν από τα τέλη της άνοιξης έως και τις αρχές του φθινοπώρου. Ποιός άλλωστε δεν έχει ρίξει κλεφτές ματιές στο φεγγάρι και τ’ άστρα, αλλά και στο παράθυρο της διπλανής πολυκατοικίας, που φωτίζεται, ξαφνικά, στην πιο κρίσιμη σκηνή του έργου;...

Οι θερινοί κινηματογράφοι είναι από τους πιο αγαπητούς θεσμούς της ... ελληνικού τύπου ψυχαγωγίας, για τους καλοκαιρινούς μήνες και μπορούν να υπερηφανεύονται για την ξεχωριστή τους γοητεία. Τα πάνινα καθίσματα, τα χαλίκια, ο έναστρος ουρανός εξακολουθούν να «μαγεύουν» και για πολλούς είναι σημαντικότερα από μια σύγχρονη κλειστή αίθουσα κινηματογράφου.

Σε όλη τη χώρα λειτουργούν 186 θερινοί κινηματογράφοι, ως επιχειρήσεις, με την πλειονότητά τους να βρίσκεται στη νότια Ελλάδα (100 στην Αθήνα και άλλοι 60 στην περιφέρεια). «Τα τελευταία χρόνια οι θερινοί κινηματογράφοι έχουν μειωθεί. Συρρικνώθηκε το κοινό, αρχικά λόγω της τηλεόρασης, στη συνέχεια λόγω βίντεο και τώρα μας παρέσυρε το "κύμα" των dvd», δήλωσε στο ΑΠΕ - ΜΠΕ ο κινηματογραφιστής, Κώστας Γούναρης.

«Γίνεται αγώνας να παραμείνουν και να αναπτυχθούν οι θερινοί κινηματογράφοι, οι οποίοι καταλαμβάνουν χώρο, που σήμερα έχει κάποια αξία. Σε αρκετές περιπτώσεις, εάν τα αποτελέσματα, επιχειρησιακά, δεν είναι ευνοϊκά, αποφασίζει ο ιδιοκτήτης να οικοδομήσει το χώρο του σινεμά», κατέληξε ο κ.Γούναρης.

Όσα θερινά σινεμά αντιστέκονται στο χρόνο, περιβάλλονται συνήθως από μικρούς φυσικούς ή τεχνητούς κήπους, όπου κυριαρχούν φυτά, όπως το αγιόκλημα, η βουκαμβίλια και το γιασεμί. Τα τελευταία χρόνια ξεκινούν τη λειτουργία τους θερινοί κινηματογράφοι που διαφέρουν αρχιτεκτονικά και υφολογικά από τους παλαιότερους, καθώς διαθέτουν πιο άνετες καρέκλες, τελευταίας τεχνολογίες εξοπλισμό και ξύλινα πατώματα αντί για χαλίκι.

Η ιστορία των θερινών σινεμά

Ο κινηματογράφος, από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης του στην Ελλάδα ως είδος ψυχαγωγίας, έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στα πλήθη του κόσμου που συνέρεαν στις αίθουσες για να παρακολουθήσουν ελληνικές και ξένες ταινίες.

Οι πρώτοι θερινοί κινηματογράφοι χρονολογούνται στα τέλη της δεκαετίας του 1910 και στις αρχές του ’20 και αποτελούσαν απλοϊκές κατασκευές με την αναγκαία οθόνη προβολής, το χώρο με τις καρέκλες για το κοινό, αλλά και το αναψυκτήριο, την καμπίνα προβολής και τους χώρους υγιεινής.

Στην αρχή, οι πελάτες δεν έκοβαν εισιτήριο για την ταινία, αλλά ήταν υποχρεωμένοι να αγοράζουν κάποιο ποτό, στην τιμή του οποίου περιλαμβανόταν και το αντίτιμο για την ταινία που θα έβλεπαν. Το εισιτήριο καθιερώθηκε αργότερα, μόλις το 1937.

Στις δεκαετίες μετά τον πόλεμο, κυρίως του '60 και '70 οι θερινοί κινηματογράφοι άνθισαν και έγιναν από τους πιο πολυσύχναστους χώρους συγκέντρωσης στα αστικά κέντρα. Τα σινεμά ζούσαν ένδοξες στιγμές και εκεί αναδείχτηκαν και οι δημοφιλέστεροι ηθοποιοί, έως που μπήκε στη ζωή των Ελλήνων η τηλεόραση, με αποτέλεσμα αρκετοί κινηματογράφοι (από το 1975 έως το 1993) να βάλουν λουκέτο.