Ποιός πατριωτισμός;

[το άρθρο δημοσιεύτηκε το 2005 αλλά είναι εξαιρετικά επίκαιρο]

Γράφει ο Σάββας Δ. Βλάσσης

Στις 24 Ιουλίου, πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Εορτάστηκαν τα 31 χρόνια από την πτώση της χούντας. Για πρώτη φορά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας προσκάλεσε περί τους 600 αντιστασιακούς.

Στο μήνυμά του, ο Κ. Παπούλιας ακολούθησε τα χνάρια του προκατόχου του Κ. Στεφανόπουλου, ο οποίος σε ανάλογες περιπτώσεις μιλούσε με έναν τόνο εθνικό, που οπωσδήποτε είχε απήχηση στις καρδιές των πολιτών αυτής της χώρας. Στο ίδιο μήκος κύματος λοιπόν, ο διάδοχός του θέλησε να συνεγείρει το Πανελλήνιο, μιλώντας για πατριωτισμό: «Αν και η εθνική κυριαρχία είναι δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη, ο πατριωτισμός παραμένει υψηλό ιδανικό και συλλογικό καθήκον», είπε.

Δηλώσεις όπως αυτές, από τα χείλη του πρώτου πολίτη της χώρας, εντυπωσιάζουν κατ’ αρχήν, διότι δείχνουν να αποτελούν την εξαίρεση, στον άνευρο και δεσμευτικά φιμωμένο λόγο περί εθνικών θεμάτων των πολιτικών μας. Διότι όταν μιλάμε για πατριωτισμό, δεν έχουμε να κάνουμε με μία προτροπή για υιοθέτηση στάσεως σε θέματα δικαιοσύνης, οικονομίας ή αθλητισμού. Εξυπακούεται ότι μιλάμε για το Έθνος και την Πατρίδα, τα οποία τα τελευταία χρόνια τελούν υπό διωγμό. Έχουν γίνει ταμπού που δεν αγγίζει κανείς πολιτικός παράγοντας ο οποίος θέλει να έχει συμπεριφορές και επιδόσεις «πολιτικώς ορθές». Έτσι, απολύτως ταυτισμένοι με τα κελεύσματα της παγκοσμιοποιήσεως, τούς ακούμε συχνά να αναπτύσσουν ιδέες για ένα διαλυτικό μέλλον της χώρας, για μία «πολυπολιτισμική κοινωνία» ή μία «κοινωνία ανοχής». Οι ίδιοι, κατακεραυνώνουν αμέσως απονέμοντάς του τον τίτλο του «υπερπατριώτη», όποιον τολμήσει να εκφέρει μετρημένο και καθόλου έξαλλο, εθνικό λόγο.

Προκύπτει λοιπόν ένα φυσιολογικό ερώτημα: σε ποιον απευθυνόταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν μιλούσε για τον πατριωτισμό ως συλλογικό καθήκον;...

συνέχεια εδώ

Greekalert