Αυτός είναι ο άνθρωπος τελικά...

Πρόσφατα στην Καβάλα κάποιος που θέλει να λέγεται «άνθρωπος», έδεσε από το πόδι ένα σκύλο και τον έσερνε με το αυτοκίνητο του μέχρι θανάτου.

Γνωστό το περιστατικό με τον Προμηθέα στην Λέσβο, όπου κάτοικοι χωριού τον κακοποίησαν, τον έκαψαν, τον πυροβόλησαν, τον δηλητηριάσανε. Αλλά παρόλα αυτά ζει. Άραγε θα νιώσει ξανά εμπιστοσύνη;...


Στην Σαλαμίνα 18 σκυλιά ξεψύχησαν από φόλα, γιατί κάποιοι ενοχλήθηκαν από την παρουσία τους. Στο Κερατσίνι 40 σκυλάκια αφέθηκαν στον δρόμο και στην τύχη τους μετά από παρέμβαση του υγειονομικού και τις αστυνομίας, με αποτέλεσμα τα 25 από αυτά να σκοτωθούν.

Στο Κρυονέρι Αττικής οι δηλητηριάσεις των αδέσποτων και δεσποζόμενων ζώων είναι καθημερινό φαινόμενο ενώ η Κοινότητα αδιαφορεί. Πέρσι στον Πόρο έκαψαν με οξύ έναν σκύλο. Ο σκύλος περιφερόταν ετοιμοθάνατος στο νησί και κανείς από τις τοπικές Αρχές δεν ενδιαφέρθηκε να τον περισυλλέξει και περιθάλψει.

Στην Κω υπάρχει το δέντρο των κρεμασμένων σκύλων που κάτοικοι κρεμούν τα ανεπιθύμητα ζώα τους. Κάτω από το δέντρο υπάρχει δε και τάφος με πτώματα σκύλων.

Στα Γρεβενά δημοτικός υπάλληλος περισυνέλεξε σκύλο ενταγμένο στο πρόγραμμα
στειρώσεων του Δήμου, τον έδεσε σε σκουπιδότοπο χωρίς καμιά φροντίδα και απέκρυψε
το γεγονός από το φιλοζωικό σωματείο όταν τον αναζήτησε. Πάλι δεν επιβλήθηκαν
κυρώσεις.
Τα σωματεία που απαρτίζουν αυτή την ομάδα έχουν αντιμετωπίσει πάνω από 200 περιστατικά κακοποιήσεων μόλις το τελευταίο έτος, πολλά από τα οποία έχουν απασχολήσει τα ΜΜΕ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Από κάθε γωνιά της χώρας μας ακούμε συνεχώς για περιστατικά με φόλες, κακοποιήσεις, βιαιοπραγίες κατά των αθώων ζώων που ασφαλώς δεν φταίνε σε τίποτα για την εξαθλίωση τους, και το μόνο τους σφάλμα είναι ότι ζουν στους δρόμους. Αλλά ποιος ευθύνεται γι αυτό;

Τα ζώα; ΟΧΙ εμείς φταίμε, η νοήμων κοινωνία.

Φταίμε γιατί τα εγκαταλείπουμε στους δρόμους όταν τα βαρεθούμε, φταίμε γιατί τα παίρνουμε στα παιδιά μας αντί για παιχνίδι, φταίμε γιατί δεν τα στειρώνουμε, φταίμε γιατί τα χάνουμε.

Η αδιαφορία των περιστασιακών «φιλόζωων», η παντελής έλλειψη παιδείας και η ασυνειδησία, δημιουργεί δυστυχώς στην χώρα μας στρατιές από αδέσποτα. Το ζώο συντροφιάς αποτελεί για πολλούς, παιχνίδι, μόδα, εργαλείο, συνεπώς ευκόλως
αναλώσιμο.

Στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι από τα δεσποζόμενα που χάνονται κάθε χρόνο, το 45% από αυτά καταλήγουν να γίνουν αδέσποτα, χωρίς όμως να ξέρουν πώς να επιβιώσουν στους δρόμους. Επίσης ο αριθμός των αδέσποτων αυξάνεται διότι εγκαταλείπονται διαρκώς ζώα από ιδιώτες, από καταστήματα εμπορίας ζώων συντροφιάς όπου μένουν απούλητα και από εκτροφείς ζώων συντροφιάς τα οποία προορίζονται να πουληθούν αλλά δεν πουλιούνται, από κυνηγούς και βοσκούς που τα εγκαταλείπουν όταν δεν κάνει την «δουλειά» τους και από ανεξέλεγκτες γεννήσεις που προκύπτουν από τα ίδια τα αδέσποτα.
Δυστυχώς όμως για άλλη μια φορά, βλέπουμε την Πολιτεία απούσα. Οι απλοί πολίτες παραμένουν θεατές σε αυτά τα περιστατικά και αυτό γιατί πολλές φορές το να κάνει κάποιος καταγγελία, προκειμένου να αποκαλυφθούν οι δράστες που βιαιοπραγούν κατά των ζώων, καταλήγει σε έναν χρονοβόρο και οικονομικά δυσβάσταχτο αγώνα. Έτσι λοιπόν βασιλεύει ο νόμος της σιωπής. Οι ένοχοι και οι υπαίτιοι την γλυτώνουν και συνεχίζουν ανενόχλητοι το εγκληματικό τους έργο. Η αστυνομία δεν επαρκεί να δράσει και μας αποτρέπει να καταγγέλλουμε γεγονότα και περιστατικά.

Ίσως όμως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτός που κακοποιεί βάναυσα ένα ζώο, θα κακοποιήσει και έναν άνθρωπο. Αυτός που μπορεί και βλέπει ένα ζώο να τυραννιέται και να υποφέρει, το ίδιο θα κάνει και για την ανθρώπινη ζωή. ΘΑ ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΕΙ.

Η πρόληψη της βίας κατά των ζώων, ο εντοπισμός των δραστών από τις Αστυνομικές Αρχές και η παραδειγματική και αυστηρή τιμωρία τους, προλαμβάνει στο μέλλον τη βία κατά πολιτών από τους ίδιους δράστες.