Ο Πίδας Ντιναλέξης, ο 85χρονος Τσερβαριώτης με το αιώνιο χαμόγελο και την καλή καρδιά, μια ζωή αφεντικό στο παραδοσιακό καφενείο της οικογένειας στο χωριό, γνωστός από τα ποιήματά του και το πάθος του για το Τσερβάρι (Ελαφότοπο) αποδείχτηκε και ήρωας με αδιαμφισβήτητο τρόπο.
Όταν χρειάστηκε να κάνει μια επέμβαση στο Πανεπ. Νοσοκομείο Ιωαννίνων, έκπληκτος ο χειρούργος καθηγητής έβγαλε απʼ την κοιλιά του ένα βλήμα! Ήταν το... αναμνηστικό δώρο του Εμφυλίου.
Εκεί ανάμεσα από ορούς και σωληνάκια με δάκρυα στα μάτια διηγείται:
«Ξεκίνησε μια φάλαγγα απʼ τα Γιάννινα με ναρκοσυλλέκτη μπροστά, γιατί ο δρόμος ήταν γεμάτος νάρκες. Όμως η νάρκα ήταν τυλιγμένη με τομάρι και δεν την κατάλαβε.
Πίσω έρχονταν το δικό μας αυτοκίνητο. Εγώ καθόμουν στην άκρα και πέταζα το τσιγάρο εκείνη την ώρα. Έσκασε η νάρκα μας πέταξε στο δρόμο, γίναμε σωρός.
Εγώ κατάλαβα κάτι τσιμπήματα στην κοιλιά και μάτωσα. Είχαμε ατομικές γάζες. Έβαλα μία και πήγα να δέσω άλλα παιδιά. Δυο τρεις βαστιόμασταν… Οι άλλοι ήταν πληγωμένοι βαριά, χωρίς χέρια, χωρίς ποδάρια. Ένα παιδί με κομμένο το ποδάρι έσκουζε και χάλευε: «Το ποδάρι μʼ το ποδάρι μʼ». Ψάχναμε όλοι για το ποδάρι.
- Θα το βρούμε, κάνε κουράγιο του είπα και λιγοθύμισα.
Πίσω έρχονταν η φάλαγγα. Μας πήραν και μας πήγαν στου Γεωργίου Σταύρου, στο Γυαλί Καφενέ. Δεν έβρισκες σειρά. Ποιον να πιάκουν ποιον νʼ αφήκουν. Ο στρατιωτικός γιατρός μʼ άλλαξε γάζα και γύρισα στο μέτωπο. Βαστούσαν εκείνους που ήταν βαριά.
Πήγαμαν στη Μουργκάνα, μακελιό μεγάλο… Ήμουν και στο παιδομάζωμα. Κοπάδια σαν τʼ αρνιά που παν για σφάξιμο τα παιδιά. Αφέντευαν κι οι μάκες κι οι μάνες από πίσω κλαίγοντας. Σαν να τα γλέπω μπροστά μου». Σταματάει. Ένας λυγμός κόβει τη σκέψη του.
- «Μου έμεινε μια τρύπα στην κοιλιά που δεν έκλεινε. Τι έχω, τι έχω, συρίγγιο. Τώρα που με άνοιξε ο γιατρός βρέθηκε το βλήμα, ύστερα από 60 τόσα χρόνια!
Να μην φτάκουμε να ματαϊδούμε πόλεμο, ούτε εμείς ούτε τα παιδιά και τα εγγόνια μας»...
Πηγή Πρωϊνός Λόγος
Aπό το Εpirus-Ellas.
Όταν χρειάστηκε να κάνει μια επέμβαση στο Πανεπ. Νοσοκομείο Ιωαννίνων, έκπληκτος ο χειρούργος καθηγητής έβγαλε απʼ την κοιλιά του ένα βλήμα! Ήταν το... αναμνηστικό δώρο του Εμφυλίου.
Εκεί ανάμεσα από ορούς και σωληνάκια με δάκρυα στα μάτια διηγείται:
«Ξεκίνησε μια φάλαγγα απʼ τα Γιάννινα με ναρκοσυλλέκτη μπροστά, γιατί ο δρόμος ήταν γεμάτος νάρκες. Όμως η νάρκα ήταν τυλιγμένη με τομάρι και δεν την κατάλαβε.
Πίσω έρχονταν το δικό μας αυτοκίνητο. Εγώ καθόμουν στην άκρα και πέταζα το τσιγάρο εκείνη την ώρα. Έσκασε η νάρκα μας πέταξε στο δρόμο, γίναμε σωρός.
Εγώ κατάλαβα κάτι τσιμπήματα στην κοιλιά και μάτωσα. Είχαμε ατομικές γάζες. Έβαλα μία και πήγα να δέσω άλλα παιδιά. Δυο τρεις βαστιόμασταν… Οι άλλοι ήταν πληγωμένοι βαριά, χωρίς χέρια, χωρίς ποδάρια. Ένα παιδί με κομμένο το ποδάρι έσκουζε και χάλευε: «Το ποδάρι μʼ το ποδάρι μʼ». Ψάχναμε όλοι για το ποδάρι.
- Θα το βρούμε, κάνε κουράγιο του είπα και λιγοθύμισα.
Πίσω έρχονταν η φάλαγγα. Μας πήραν και μας πήγαν στου Γεωργίου Σταύρου, στο Γυαλί Καφενέ. Δεν έβρισκες σειρά. Ποιον να πιάκουν ποιον νʼ αφήκουν. Ο στρατιωτικός γιατρός μʼ άλλαξε γάζα και γύρισα στο μέτωπο. Βαστούσαν εκείνους που ήταν βαριά.
Πήγαμαν στη Μουργκάνα, μακελιό μεγάλο… Ήμουν και στο παιδομάζωμα. Κοπάδια σαν τʼ αρνιά που παν για σφάξιμο τα παιδιά. Αφέντευαν κι οι μάκες κι οι μάνες από πίσω κλαίγοντας. Σαν να τα γλέπω μπροστά μου». Σταματάει. Ένας λυγμός κόβει τη σκέψη του.
- «Μου έμεινε μια τρύπα στην κοιλιά που δεν έκλεινε. Τι έχω, τι έχω, συρίγγιο. Τώρα που με άνοιξε ο γιατρός βρέθηκε το βλήμα, ύστερα από 60 τόσα χρόνια!
Να μην φτάκουμε να ματαϊδούμε πόλεμο, ούτε εμείς ούτε τα παιδιά και τα εγγόνια μας»...
Πηγή Πρωϊνός Λόγος
Aπό το Εpirus-Ellas.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Με προσοχή να μη μας κάψετε!