Ο Σαμαράς έχει θέσει ουσιαστικά την ατζέντα της συζήτησης:

 --Τον κοινωνικό φιλελευθερισμό στον οποίο προσχωρούν τώρα οι άλλοι δύο, αυτός τον διακήρυξε εδώ και χρόνια. Κι αρκετές φορές τον επανέφερε στις αρθρογραφικές παρεμβάσεις του. Παλαιότερα και πρόσφατα...

-- Τη σημασία και το ρόλο-κλειδί της μεσαίας τάξης τα ανέδειξε επίσης ο Σαμαράς. Το ζήτημα αρχίζει να συζητιέται ακόμα και στο ΠΑΣΟΚ από ηγετικά του στελέχη (Χρυσοχοίδης). Στη Νέα Δημοκρατία, αλλά και ευρύτερα, ο Σαμαράς το έχει θέσει κι αυτό.

--Τη σημασία ενός σύγχρονου πατριωτισμού, που δεν είναι μισαλλόδοξος ούτε επιθετικός, αλλά δίνει υπερηφάνεια και αυτοπεποίθηση στην κοινωνία, ζήτημα ήδη κατακτημένο παντού αλλού στην Ευρώπη, επίσης ο Σαμαράς το έχει θέσει από χρόνια (και σίγουρα στην προεκλογική εκστρατεία το έθεσε πρώτος). Και πρόκειται για μήνυμα που το έχει ανάγκη ολόκληρη η κοινωνία, ιδιαίτερα η κοινωνική βάση της Νέας Δημοκρατίας.

 -- Τέλος το σύνθημα Σαμαρά: «θα ενώσω το κόμμα, θα ενώσω την παράταξη, θα κερδίσω την κοινωνία με τις ιδέες της Κεντροδεξιάς» χώρια από το διπλό ενωτικό του μήνυμα υπονοεί και μια στρατηγική για την επάνοδο της ΝΔ σε τροχιά εξουσίας. Και σύντομα...

 Ο Σαμαράς, λοιπόν, υπονόησε και μια πρώτη φορά μια στρατηγική νίκης της παράταξης.

 

* Η Ντόρα από την άλλη πλευρά, υπονοεί τη παλαιά στρατηγική του «μεσαίου χώρου»: Θα κυνηγήσουμε κατά προτεραιότητα τους ενδιάμεσους ψηφοφόρους που πήγαν στο ΠΑΣΟΚ. Αλλά αυτοί που έφυγαν κι έκαναν αποχή - δεν πήγαν στην απέναντι παράταξη και δεν πήγαν στο ΛΑΟΣ - είναι πολύ περισσότεροι από (ή τουλάχιστον ισάρριθμοι με) τις απώλειές της ΝΔ προς κάθε άλλη πλευρά. Συνεπώς η στρατηγική «θα ενώσω το κόμμα, θα ενώσω την παράταξη θα κερδίσω την κοινωνία», αφού βάζει σε προτεραιότητα να ξανεκερδίσουμε τον «πυρήνα» των ψηφοφόρων μας που θεωρούσαμε ως τώρα «δεδομένους» και μας έφυγαν, στηρίζεται και από τους αριθμούς και από τη συνείδηση των μελών της ΝΔ που ένιωσε να τα θεωρούν «δεδομένα» κάποιες στιγμές.

 

* Ακόμα, ο Σαμαράς βάζει με προνομιακό τρόπο και δύο άλλα ζητήματα κεντρικής σημασίας: το πρόβλημα της Ασφάλειας που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πρόσφατη ήττα (γεγονότα Δεκεμβρίου και λανθασμένος τρόπος αντιμετώπισής τους από την Κυβέρνηση της ΝΔ) και την Οικονομία (που έτσι κι αλλιώς κυριάρχησε στην προεκλογική εκστρατεία και θα κυριαρχεί στο επόμενο διάστημα).

Ο Σαμαράς εύκολα μπορεί να ταυτιστεί με το παράδειγμα Σαρκοζύ, ο οποίος αντιμετώπισε πολύ πιο αποφασιστικά τις ταραχές στο Παρίσι και δεν έχασε, κέρδισε – και το αξίωμα του Προέδρου και την κοινωνια στο πλευρό του. Και απ’ τα δεξιά του και από τ’ αριστερά...

*  Στερεοτυπικά ο Σαμαράς ταυτίζεται χωρίς δυσκολία και με το επιτυχημένο «πρότυπο Σαρκοζύ» (σ’ οτι αφορά την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς χωρίς συμπλέγματα) και με το «πρότυπο Ομπάμα» (σ’ ότι αφορά το άνοιγμα στη βάση του κόμματος που συνέτριψε πανίσχυρους μηχανισμούς στήριξης της αντιπάλου του). Από αυτή τη στερεοτυπική ταύτιση η Ντόρα ταυτίζεται έμμεσα με το «πρότυπο της Χίλαρυ» (που είναι, μάλλον, παράδειγμα προς αποφυγήν)...